Ks. Michał Sopoćko pisał: „Maryja jest dla nas Matką Miłosierdzia, a miłosierdzie to zaczęła już świadczyć od Kalwarii. Odtąd każda łaska spływa na ludzi za pośrednictwem Maryi: Ona wzmacniała Apostołów w ich pracy. Ona wyjednała natchnienie Ewangelistom. Gdy zaś została wzięta do nieba, tym bardziej opiekuje się nami i wyjednuje nam Boże miłosierdzie. Może mamy do zanotowania niejeden błąd w życiu, może ktoś pogrążył się w grzechu – Maryja wyjednała mu łaskę nawrócenia. Ile razy to powtarzało się, pozostanie tajemnicą tylko Bogu znaną, ale jeżeli to było często, stawaliśmy się przedmiotem szczególniejszych zabiegów naszej Matki Miłosierdzia. Ona to włożyła w nasze usta słowa: JEZU, UFAM TOBIE i oddaliła chwilę wiecznej i straszliwej kary. Zapewne wszystko pochodzi od Jezusa Najmiłosierniejszego, lecz wszelka łaska nam udzielona przychodzi do nas przez Maryję. (...) Dowodem tego są liczne cudowne miejsca, gdzie za pośrednictwem Najświętszej Maryi Panny ludzie doznają uzdrowień z chorób, pociechy w smutku, nadziei w rozpaczy. Nie było to dziełem przypadku, że obraz Najmiłosierniejszego Zbawiciela, cieszący się czcią i łaskami na całym świecie, został wystawiony po raz pierwszy u stóp Matki Miłosierdzia (28.IV.1935 r.) w Niedzielę Przewodnią), by go niejako zaaprobowała i poleciła. Wobec tego zacieśnijmy bardziej jeszcze więzy łączące nas z Matką Miłosierdzia i zaufajmy Jej bezgranicznie”..

Mały wielki człowiek. Św. Leopold Mandic zmarł 30 lipca 1942 roku. Był niewielkiego wzrostu – liczył jedynie 135 centymetrów, lekko utykał i mówił dość niewyraźnie, co spowodowało, że przełożeni odradzali mu pójście drogą kaznodziejstwa. Jego marzeniem było udanie się na misje w krajach Wschodu. Chciał działać na rzecz jedności z chrześcijanami obrządków wschodnich, muzułmanami i żydami, jednak nikt z przełożonych, mając na uwadze jego kondycję fizyczną, nie brał na poważnie jego próśb i planów. W zamian został Leopold „tymczasowo skierowany do Padwy jako spowiednik”. Pracował tam przez kolejnych czterdzieści lat. W maleńkiej celi przerobionej na konfesjonał, blisko wyjścia ze starego klasztoru, przyjmował rzesze penitentów, spowiadając po kilkanaście godzin dziennie. Mimo, iż w jego czasach stosowano jako formę zmobilizowania do nawrócenia nieudzielanie rozgrzeszenia, św. Leopold słynął z cierpliwości, podejścia z miłością i tego, iż rozgrzesza nawet najbardziej krytyczne przypadki.

Serafin (Alojzy) Kaszuba urodził się we Lwowie w 1910 roku. W 1928 roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. W 1933 roku przyjął święcenia kapłańskie. Wybuch drugiej wojny światowej zastał go we Lwowie. Wiosną 1940 roku na własną prośbę i za zgodą przełożonych wyruszył na Wołyń, gdzie na rozległych terenach pozbawionych obecności kapłanów, w niebywale ciężkich i niebezpiecznych warunkach, niósł ludziom Boga. W 1958 roku władza sowiecka zabroniła mu pełnienia posługi kapłańskiej. Niezłomny kapłan rozpoczął pracę duszpasterską w podziemiu. Stał się wędrownym duszpasterzem katolików rozproszonych po bezkresnych przestrzeniach Ukrainy, Kazachstanu i Syberii. Ryzykując utratę wolności, a nawet życia, pomimo prześladowań ze strony władz i pozbawienia go prawa do stałego miejsca zamieszkania, nie troszcząc się o siebie i nie licząc się ze swoim słabym zdrowiem, odwiedzał wiernych, głosząc im Ewangelię i udzielając sakramentów. Serafin Kaszuba zmarł we Lwowie 20 września 1977 roku. Jego grób znajduje się obecnie w klasztornej świątyni Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Winnicy, na Ukrainie.